Greffeling, een buurtschap aan de Maas met veel fruitteelt. Het grenst aan het dorp Alphen. Elle (foto links) is aan het werk met bakken appels. Over haar ene buurvrouw; ‘we gaan elkaar altijd netjes feliciteren. Als ik een tijdje wat weinig actie zie dan bel ik haar even op, ter controle, of alles nog okay is’. Met de andere buren, 150 meter verderop, heeft ze geen contact.

Verderop tref ik Jaco in zijn tuin. Het contact met de buren is ‘supergezellig’. ‘We zijn heel close met elkaar’. Toch is het verandert, hoor ik een andere (anonieme) bewoner zeggen: ‘Nieuwkomers doen niet altijd moeite om mensen te leren kennen. Voor velen ben en blijf ik hier toch een echte Alfse’. Wat is dat dan precies, vraag ik hem. ‘Iemand die iedereen in de buurt kent’. Het raakt hem zichtbaar dat hij de nieuwkomers niet allemaal kent.

Is er in buurtschappen dan wellicht net iets meer vrijheid in de manier waarop je kunt wonen? Met net iets minder sociale controle, net iets minder een ‘ons kent ons gevoel’ dan in een dorp? Ik weet het niet. En hoe zit dat dan in de stad, kun je daar echt doen en laten wat je wilt? Er zijn altijd mensen, zelfs in je hut op de heide.